Stimuland klinkt als een erogene zone in je achtertuin

Het stikstofbeleid in Nederland is grotendeels een verzonnen probleem maar laat dat voor ambtelijk angehauchte raam-agrariërs geen beletsel vormen om de bureacratische bingokaart van stal (ha) te trekken! Stichting Stimuland - "Onze kracht ligt in het activeren van ontwikkeling" - zat heden in onze digitale berichtenbox met een klaagzang op het ontbreken van de "menselijke maat" in het stikstofbeleid. Afgaande op de kop van dat persbericht (.docx) dachten wij een stukje tekst te gaan lezen waarin akkerbouwers hun schok over dreigende onteigening kenbaar maken, veehouders de aanstondse halvering van hun stapel verketteren, fiere boerinnen die in vurig betoog op de bres gaan voor behoud van het generaties lang in stand gehouden familiebedrijf of, voor ons part en omdat we even afdreven in gedachten, prachtige boerendochters die zich hard maken voor het behoud van gerotzooi op de hooizolder. Niets daar van.

In ijskoude ambtenarentaal laakt Stimuland het gebrek aan "sociale kwaliteit" in de stikstofaanpak, wordt er gesproken over boeren die "willen omschakelen naar extensieve natuurinclusieve landbouw" maar dat ze daarvoor een "betrouwbaar verdienmodel" missen en weet de minister wel dat "de sociaal-emotionele impact" van het beleid groot is? Directeur Ingrid Jansen van Stimuland is empathisch met haar eigen menselijke maat mechanisch als een melkmachine in haar oordeel: "Dit lijkt typisch zo’n geval waarbij de systeemwereld de leefwereld binnendringt en haar eigen maatstaven oplegt." Nou, zeg dat wel! Als boerenbelangengroepen die zich onafhankelijk noemen (maar het niet zijn) zelf ook al gaan klinken als systeemwerelden onder een dito plafond, wie staat er dan nog tussen de boerderij en de verbeurdverklaring in? Menselijke maat terug in het boerendialect, NU!